rüzgar estikçe;şarkı söyler yapraklar
sanki terkedilişliğimi mırıldarlar.
alabildiğine uzun,ıssız yol boyunca,
yürürüm,gazellerle kaplı yollarda.
yol değil de,hep sen varsın gözlerimde.
sonbahara dönmüşüm,
içimde hazan,dışımda hazan...
bir devrin isyanlarını oynar yüreğim.
sensiz geçecek olan bu sonbahara
kanlım gibi düşmanım.
kocaman ömrüme,bir seni sığdırdım,
gittin ya;bomboş kaldım,
varlığımı anlamsız kıldın,
derin bir boşlukla beni başbaşa bıraktın !
bi de,gidişini hazana rastlattın ya
bilsen,nasıl da ağır yaraladın...
kuruyan yaprak kadar olamadım,
rüzgara karşı,dalımdan düşmemeye karşı koyamadım.
çekip gitmene kayıtsız kaldım..
ne söyleyebildi dillerim,
ne de dur ! diyebildi sana bedenim.
fayda etmeyeceğini bildi belli ki yüreğim.
ama, yine de pişmanım;seni nasıl durduramadım..
anladım;varlığın,damarımda dolaşan KANIM dı,
yokluğun,içimi kemiren KANLIM oldu,
ve artık yaşamıyorum;
KANLIM,KATİLİM oldu...
16ocak'08-l.a.z.k.o.p.a.t özgün yazım.
herhakkı saklıdır...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder